خبرنگاران آخر صفر امسال؛ غربت نامه ای برای زوار امام غریب - وبلاگ دیدنی ها

به گزارش وبلاگ دیدنی ها، ارومیه- خبرنگاران- محرم و صفر امسال به خاطر میهمان ناخوانده ای به نام کرونا، غربت زیادی برای مشتاقان زیارت ائمه اطهار (ع) پیدا بود ولی آخر ماه صفر که سالروز شهادت حضرت علی بن موسی الرضا (ع) است، این غربت بسیار بیشتر شد و بسیاری از مشتاقان زیارت مضجع شریف آن حضرت، در غربت یک درد و دل کنار شبکه های ضریح امام هشتم سوختند و ساختند.

به گزارش وبلاگ دیدنی ها، دهه آخر ماه صفر هر سال، دهه ای پر از اندوه ولی با شوق زیارت در جای جای ایران اسلامی بود و مشتاقان زیارت آن حضرت به امید حضور در کنار مضجع شریف حضرت علی بن موسی الرضا (ع)، چمدان های سفر خود را می بستند.

ولی امسال شرایط در ایران اسلامی بسیار متفاوت است و به خاطر حضور میهمان ناخوانده ای به نام کرونا، این زیارت نظیر دیگر زیارت های مشتاقان اهل بیت عصمت و طهارت (ع) شامل زیارت حضرت اباعبدالله الحسین (ع) و حضرت امیرالمومنین (ع) در اربعین امسال و حتی روزهای عاشورا و تاسوعا، نصیب حجم عظیم علاقه مندان نشد.

این نداشتن توفیق زیارت، یکی از عظیمترین غم های غربت در بین مشتاقان زیارت مشهد مقدس ایجاد و اندوه سالروز شهادت ثامن الحجج (ع) را دو و یا حتی چندین برابر کرده است.

پرداختن به این موضوع وقتی به ذهن من رسید که اشک های یکی از بانوان سالخورده فامیل را در اینستاگرام نظاره کردم و دیدم که او چگونه بر گونه های خود، اشک اندوه از غربت در آخر ماه صفر می ریزد.

بلافاصله به دختر او زنگ زدم و علاوه بر احوالپرسی، حال سکینه خاتون گریان از دوری زیارت را جویا شدم؛ دخترش گفت که حال او خوب است ولی از وقتی شنیده که نمی تواند امسال هم مثل سال های قبل به مشهد برود، همچنان نوبت به نوبت گریه می کند.

او گفت که مادرش تقریبا 10 سال پشت سر هم به زیارت امام رضا (ع) رفته و امسال برایش خیلی سنگین بود که بار سفر نبندد.

دختر سکینه خاتون البته چیز دیگری هم گفت که اندوه مرا زیاد و شرمندگی ام را از زنگ زدن به او بیشتر کرد؛ او گفت که مادرش چند وقتی است که به آلزایمر دچار شده و یکی از چیزهایی که او را به دنیای امروز پیوند می دهد، فیلم ها و عکس های مرقد امام رضا (ع) و ائمه دیگر از جمله امام حسین (ع) و حضرت ابوالفضل (ع) است.

پس از قطع کردن تلفن، یکی از بانوانی که همه ساله کاروانی را با همراهی خیّران به مشهد روانه می کرد، به ذهنم آمد تا شاید او نیز در این خصوص یاریگر نوشتن گزارشم باشد.

افروز عضوی که من او را به نام حاج خانم می شناسم و با همین نام نیز با او صحبت می کنم، همان فردی بود که در این گزارش به او نیاز داشتم.

پس از گشتن گوشی خود، شماره ای از او یافتم و بلافاصله به او زنگ زدم؛ پس از حال و احوال و گلایه از اینکه خیلی وقت است، سری به او نزده ام و بهانه کردن کرونا در این خصوص، صحبت به اصل مطلب مصاحبه رسید.

حاج خانم، به محض آغاز صحبت، بساط درد و دلش باز شد و به گریه افتاد و گفت: امسال اولین سالی است که پس از سال های متمادی نمی توانم راهی مشهد شوم.

او در پاسخ به سوال من که گفتم، چند سال است که راهی مشهد می شوی؛ گفت: پیری است و ذهن خسته؛ نمی دانم چند سال است ولی گمان می کنم 15 یا 20 سالی می شود که با هر وسیله ای که شده، راهی مضجع امام رضا (ع) می شوم .

حاج خانم این را هم گفت که سفر به مشهد مقدس، موقع پولداری و بی پولی من ادامه داشت و پول آن از جاهایی می رسید که فکرش را هم نمی کردم ولی امسال، کرونا مانع آن شد.

او با یک طمانینه خاصی گفت: من دست بردار زیارت امام رضا (ع) نیستم و در اولین زمانی که امکان زیارت فراهم شود، نذر امسالم را هم ادا می کنم.

این گفت و گوها تنها بخش بسیار کمی از دلدادگی مردم ایران، آذربایجان غربی و ارومیه و دیگر شهرهای کشور به حضرت ثامن الحجج (ع) است که بازگو شد ولی مرا به فکر فرو برد که این همه علاقه و عشق پس از انتها شیوع کرونا و عادی شدن شرایط، سیلی از زیارت را در مشهد ایجاد خواهد کرد که صحنه های آن تا ابد در ذهن مردم ایران و حتی دنیا ثبت خواهد شد.

حضرت امام رضا (ع) در روز آخر ماه صفر سال 202 هجری قمری توسط مامون عباسی به شهادت رسید و مضجع شریف آن حضرت در سناباد آن زمان و مشهدالرضا (ع) این زمان، پناهگاهی برای همه مشتاقان از اقصی نقاط دنیا شد.