از نبوغ تا جنون، برای سالروز تولد ونسان ون گوگ - وبلاگ دیدنی ها

به گزارش وبلاگ دیدنی ها، وَنسان وَن گوگ، نقاش بااستعدادی بود که برخلاف سبک های هنری رایج و پرطرفدار در آن دوره، به استعداد ذاتی و فطری خود بسنده کرد و توانست آثار بسیار مهمی را در تاریخ هنر دنیا خلق کند. نقاشی که دوره های افسردگی و حملات عصبی بسیاری را پشت سر گذاشت و برای داستان بریدن گوش خود، به اندازه شهرتی که از خلق آثارش کسب کرد، معروف شد.

به گزارش وبلاگ دیدنی ها، وَنسان وَن گوگ (Vincent van Gogh) فقط در دو ماه پایانی عمرش، 90 نقاشی از خود باقی گذاشت که مهمترین آنها در سه سال آخر حیاتش خلق شدند. گرچه او در زمان حیاتش در گمنامی کامل به سر می برد، اما سال هاست که به عنوان یکی از تأثیرگذارترین نقاشان پساامپرسیونیسم شناخته و امروز آثارش در معتبرترین موزه های جهان و با نهایت دقت نگهداری می گردد.

او در دوران زندگی کوتاه مدت خود جزو طبقه کارگر به حساب می آمد و از آن دسته هنرمندانی بود که تا زمان حیاتش هنرش شناخته شده نبود و آثارش به قیمت های بسیار پایینی به فروش می رسید. هرچند سال ها بعد آثار او را با گران ترین رقم ها در رویدادهای هنری خرید و فروش کردند، اما هنر ون گوگ برای خودش حاصلی نداشت.

ون گوگ که از بیماری روانی رنج می برد در بخشی از یکی از نامه های خود به بردارش، خودش و بی توجهی به آثارش را اینگونه توصیف نموده بود که من در دید اغلب مردم چگونه به نظر می رسم؟ یک فرد متوهم، یک فرد عجیب و غریب یا یک انسان نامطبوع، یا کسی که هیچ جایگاهی در جامعه ندارد و نخواهد داشت و خلاصه این که بی ارزش ترین موجود ممکن. حتی اگر کاملا هم این گونه باشد، یک روز کارهایم نشان می دهد که یک انسان عجیب و غریب و بی هویت چه ها در قلب خود داشته است.

خالق آثار معروف و ماندگار شب های پرستاره و گل های آفتابگردان که 30 مارس 1853 (مصادف با 10 فرودین ماه) در شهر کوچکی در کشور هلند به جهان آمد، در تاریخ 29 جولای 1890 در سن 37 سالگی از در میان کشتزارها بر اثر شلیک گلوله ای که عموما گفته می گردد خودش آن را شلیک نموده، زخمی شد و روز بعد هم درگذشت.

عمر حیات ون گوگ اگرچه کوتاه، اما پر از فراز و نشیب بود. پدرش پیشوای روحانی پروتستان بود و سه عمو داشت که کسب و کارشان فروش آثار هنری بود. سال های نخست زندگی چندان باب میلش نبود. بعد از این که از کار کردن در فروشگاه عمویش و دلالی آثار هنری خسته شد، جهت زندگی را به عنوان یک کشیش پروتستانی ادامه داد.

علاقه شدید او به مذهب باعث شد که در سال های نخست جوانی به عنوان مبلغ دین مسیحیت به میان کشاورزان و کارگران کشور بلژیک برود. در همین دوره نیز آغاز به کشیدن طرح هایی از مردم محلی کرد و به این ترتیب به جهانی عظیم و بی مرز هنر پا گذاشت. در همان دوره و در سال 1885 اثر سیب زمینی خورها را که به عنوان اولین کار مهم او شناخته می گردد کشید.

ون گوگ اثر سیب زمینی خوران را به جبران حمایت های برادرش تئو برای او فرستاد و در بخشی از نامه ای که به همراه اثر فرستاده بود، نوشت: من تلاشم را نموده ام که تأکید کنم این آدم هایی که در نور چراغ مشغول خوردن سیب زمینی هستند، با همان دستانی که در ظرف ها گذاشته اند، زمین را کنده اند و این تابلو از کار سخت آنها و این که چگونه غذایشان را به دست می آورند سخن می گوید.

در واقع می توان گفت که او نقاشی را با حمایت های اقتصادی بردارش به صورت حرفه ای در بروکسل و پاریس یاد گرفت. در مارس 1886 به پاریس رفت و بعدا به شهر آرل در جنوب فرانسه نقل مکان کرد.

زندگی در پاریس تأثیر بسزایی در زندگی هنری ون گوگ داشت. درست در زمانی که پاریس مهد هنر شده بود، او در این شهر زندگی و مهم تر از همه به صورت جدی و متعدد نقاشی می کرد. در این دوره آثار ون گوگ متأثر از محیطی که در آن قرار گرفته بود، روشن تر و خوش رنگ تر می شد. او با استفاده از تکنیک بازی رنگ ها، رنگ های متضاد و جیغ را در کنار هم قرار می داد و همین موضوع هم بعدها منجر به منحصر به فرد شدن آثارش شد.

به طور کلی به تصویر کشیدن طبیعت و به ویژه مزرعه های گل آفتاب گردان، زندگی مردم در شهر و کافه ها و کشیدن پرتره بخش زیادی از آثار ون گوگ را به خود اختصاص داده بود.

گل های آفتاب گردان، از جمله آثاری است که در دوران مثبت اندیشی ون گوگ کشیده شده است نیز از معروف ترین آثار او و مهمترین نقاشی های تاریخ هنر جهان محسوب می گردد.

این تابلو زمانی که ون گوگ منتظر پل گوگن بود تا با همراهی او به عنوان استاد، یک گروه هنری راه بیندازد، خلق شد. گل های آفتابگردان قرار بود به عنوان نماد دوستی، گوگن را تحت تأثیر قرار دهد، اما شرایط به گونه ای که ون گوگ هرگز تصور نمی کرد، پیش رفت.

گل های آفتابگردان اهمیت ویژه ای برای ون گوگ داشت. او هفت نسخه از این تابلو را کشید. برای او رنگ زرد به معنی شادی و خوشبختی بود. گل آفتابگردان در ادبیات هلند، نمادی از فداکاری و وفاداری است. این گل در مراحل مختلف پژمرده شدن، چرخه زندگی و مرگ را به مخاطب یادآوری می نماید.

هواخوری زندانیان از دیگر آثار مشهور ون گوگ است که به نوعی فکر ناآرام و مغشوش خودش را به تصویر کشیده است. این اثر در سال 1890 و در زمانی خلق شد که ون گوگ به شدت افسرده بود.

حلقه ای از زندانیان که در حیاط زندان آهسته قدم برمی دارند در حالی که چندین نفر بر اعمال آن ها نظارت می نمایند به بهترین نحو ممکن طرز فکر هنرمند را که درگیر روزمرگی شده القا می نماید. تصویر به حدی گویاست که حتی می توان صدای کشیده شدن پوتین های روی زمین را شنید.

نکته ای که در این نقاشی بیش از هرچیزی جلب توجه می نماید حضور یک فرد در میان حلقه زندانیان است که با صورت بیمارگونه خود به بینندگان نگاه می نماید؛ این فرد در حقیقت خود ونسان ون گوگ است.

ون گوگ در فوریه 1888 درست زمانی که از تنهایی شدید رنج می برد، به آرل سفر کرد. او قصد داشت یک گروه از هنرمندان را در خانه زردرنگی که اجاره نموده بود، گردهم آورد. او در بهار همان سال از پل گوگن نقاش پست امپرسیونیست فرانسوی، برای پیوستن به این طرح دعوت کرد.

ونسان تابستان را به کشیدن نقاشی های متعدد سپری کرد تا به گوگن نشان دهد چه توانمندی هایی دارد. گوگن پایان در اکتبر به آرل رسید، اما اتفاق ها آن طور که ون گوگ تصور می کرد، پیش نرفت؛ با این که گمان می رفت آن ها زوج هنری مناسبی برای هم باشند، به این نتیجه رسیدند که خیلی کم با هم تفاهم دارند.

گوگن درباره رابطه اش با ون گوگ گفت، مسلماً در زمینه نقاشی با هم به تفاهم نمی رسیم. ون گوگ نیز انتقادهای گوگن را عذاب آور دانست و همین باعث شد او ثبات روانی خود را تا حد زیادی از دست بدهد. اما بدتر از آن، این بود که گوگن او را در ماه دسامبر رها کرد و رفت.

ون گوگ در طول زندگی دوره های افسردگی و حملات عصبی بسیاری را پشت سر گذاشت. گفته می گردد نشانه هایی که در او مشاهده می شد، علائم اختلال دوقطبی بود.

او در 23 دسامبر 1888 با تیغ به سمت گوگن حمله کرد، اما ناگهان ایستاد و راهش را عوض کرد. گفته می گردد همان شب، گوش خود را برید و اگر مردم پلیس را خبر ننموده بودند، از خونریزی جان خود را از دست داده بود. بعضی دیگر از تاریخ پژوهان هنر بر این باورند که ون گوگ گوش خود را در دوئل با دوستش از دست داد.

فوریه سال 1889 مردم آرل از مقامات خواستند تا ون گوگ در یک آسایشگاه روانی بستری گردد. به این ترتیب، ون گوگ بدون این که وسیله ای برای نقاشی یا کتاب در اختیارش باشد، در یک اتاق حبس شد. اما مدتی بعد ون گوگ را به آسایشگاه روانی دیگری منتقل کردند و او توانست تا اندازه ای توهمات خود را کنترل کند.

بعضی از معروف ترین نقاشی های ون گوگ در طول سه سالی که در این بیمارستان بستری بود خلق شدند که از جمله آن ها می توان به اثر شب پرستاره اشاره نمود.

ون گوگ شب پرستاره را که اکنون یکی از شاهکارهای پرطرفدارش است، با نگاه کردن به آسمان شب از پنجره آسایشگاه روانی کشید؛ اما همواره از آن به عنوان یک اثر ناموفق یاد می کرد. او در نامه هایی که به برادرش نوشت، درباره این اثر گفت: این اثر با من حرف نمی زند، حتی یک ذره هم خوب نیست.

این در حالی است که اثر شب های پرستاره این هنرمند هم اکنون یکی از شاهکارهای هنری جهان محسوب و به عنوان یکی از نمادهای هنر نوگرای اروپا نیز شناخته می گردد.

جدال میان ون گوگ و جنونی که گریبان گیرش شده بود در نهایت به نفع بیماریش تمام شد و به همین خاطر هم روز به روز فرورفتگی و افسردگی او عمیق تر می شد. پایان در 29 جولای 1890 در سن 37 سالگی در میان کشتزارها، گلوله ای به سینه او شلیک شد و روز بعد در مهمان سرای روو درگذشت. تصور عمومی بر این است که او خود گلوله را به سینه اش شلیک و خودکشی نموده است.